پیست نوربرگ‌رینگ؛ جهنم سبز آلمان در دنیای خودرو

حدود ۱۰۰ سال پیش، خودروسازی آلمان اولین قدم‌های محکمش را برای شناخته شدن در سطح جهانی برداشت. پس از جنگ جهانی اول آلمان بازهم اهداف بزرگی را، این‌بار در میدانی متفاوت دنبال می‌کرد؛ اولین جرقه‌‌های شکل گرفتن طولانی‌ترین پیست دنیا، بازی‌های سیاسی و عزم جدی آلمانی‌ها برای نمایش توانایی‌ها، قدرت و غرور بود. سال ۱۹۰۷، فیات با رانندگی فلیچه ناتزارو پشت فرمان مدل Fiat 130 HP  به مقام اول گرن‌پری کایزِرپرایس آلمان (Kaiserpreis به‌معنی جایزه‌ی امپراتور) در جاده‌های کوهستانی تاونوس حاشیه‌ی فرانکفورت رسید و خودروهای اوپل، مرسدس، آیزِناخ و اَدلر شکست خوردند. ولیهلم دوم که آخرین امپراتور آلمان محسوب می‌شد، در مورد شکست سنگین خودروهای آلمانی در خانه از تولیدکنندگان توضیح خواست.

خودروسازان و کارشناس‌های آلمانی همگی یک پاسخ به امپراتور دادند؛ «در آلمان پیستی مناسب برای تولید و توسعه‌ی خودرو و ارزیابی توانایی فنی محصولات در شرایط مسابقه‌ای نیست». خودروهای آلمانی تا اواسط دهه‌ی ۱۹۲۰ تنها در جاده‌های عمومی آزمایش می‌شدند که پس از ساخته شدن پیست‌های مونزا و تارگا فلوریو در ایتالیا درکنار مسیر مستقیم AVUS در برلین، زمزمه‌های شکل‌گیری پیستی بزرگ که در جهان نمونه نداشته باشد، بر سر زبان‌ها افتاد. به دستور امپراتور مقدمات ساخت پیستی بزرگ و منحصربه‌فرد در اطراف شهر ادناو نزدیک رشته کوه آیفل آغاز شد؛ ایده‌ی اصلی نوربرگ‌رینگ مشابه تارگا فلوریو در ایتالیا بود اما پیست آلمانی‌ها بسیار بزرگ‌تر، پیچیده‌تر و چالش برانگیزتر طراحی می‌شد. درست در زمانی‌که هماهنگی‌های لازم برای نقاشی آسفالت در کوه‌ها و جنگل‌های آیفل در حال انجام بود، گلوله‌ها و توپ‌های جنگ جهانی اول شلیک شد؛ فرایند ساخت پروژه‌ی بزرگ آلمان به تعویق افتاد تا تمام نیروها برای جنگ بسیج شوند.

نوربرگ‌رینگ در طول دو سال با تلاش بیش از ۲۵۰۰ نفر و هزینه‌ی ۱۵ میلیون مارک ساخته شد

پس از جنگ جهانی اول، آلمانی کشوری شرکت خورده بود که سرمایه‌ی اصلی‌اش مردم بودند؛ واحد پول آلمان ارزش پایینی داشت، درصد بیکاری بالا بود و تمام خانواده‌ها در وضعیت سختی زندگی می‌کردند. در این بین، آلمانی‌ها هدف ساخت پیستی بزرگ درآیفل را فراموش نکرده بودند. اوایل دهه‌ی ۱۹۲۰ و تنها چند سال پس از پایان جنگ جهانی اول، دکتر اوتو کرویتس مدیر باشگاه خودروهای آلمان (ADAC) که امروز با‌عنوان پدر نوربرگرینگ از او یاد می‌کنیم، با طرحی هوشمندانه برای کاهش بیکاری و از سر گرفتن پروژه‌ی ساخت پیست، با شهردار کُلن به توافق رسید.

ساخت و ساز نوربرگ‌رینگ

کرویتس به شهردار کلن وعده داد که با ساختن پیست نوربرگ‌رینگ، بسیاری از افراد منطقه مشغول به‌کار خواهند شد و پس از اتمام پروژه با از برگزاری مجدد مسابقات ADAC و رونق صنعت خودروسازی، درآمد بیشتری به مردم خواهد رسید. ساخت نوربرگ‌رینگ از ۲۷ سپتامبر سال ۱۹۲۵ میلادی (۵ مهر سال ۱۳۰۴ خورشیدی) آغاز شد؛ هانس وایدنبروک که درکنار کرویتس نقش مهمی در احیای پروژه‌ی نوربرگ‌رینگ داشت، طرح کلی پیست را خلق کرد. وایدنبروک نوربرگ‌رینگ را پیستی اختصاصی درنظر داشت که تمام ویژگی‌های جاده‌های عمومی را درکنار انواع پیچ‌ها، شیب‌ها و پستی و بلندی‌ها داشته باشد. بنابراین بخشی از جاده‌های اصلی با ترکیب طرح جدید استفاده شدند؛ درواقع بخش جنوبی نوربرگ‌رینگ، امروز بیشتر شامل جاده‌های قدیمی و عمومی می‌شود. بیش از ۲۵۰۰ نفر در طول دو سال تلاش کردند تا نوربرگ‌رینگ سرانجام در سال ۱۹۲۷ پس از خرج کردن نزدیک به ۱۵ میلیون مارک آلمان (معادل ۳۵ میلیون یورو) بازگشایی شد.

در سال ۱۹۲۷ نوربرگ‌رینگ شامل بخش جنوبی برای برگزاری مسابقات کوچک و بخش شمالی به‌عنوان برترین پیست جهان بود؛ بخش بسیار کوتاه ابتدایی پیست هم وجود داشت که چندان مورد استفاده نبود. به‌دلیل طرح مستقل بودن جنوبی و شمالی، امکان برگزاری دو مسابقه به‌صورت هم‌زمان یا یک مسابقه در مسیر کلی نوربرگ‌رینگ با طول ۲۸/۲ کیلومتر، ۸۴ پیچ راست و ۸۸ پیچ چپ وجود داشت. در اولین روزهای بازگشایی، نوربرگ‌رینگ یکی از خطرناک‌ترین پیست‌های تاریخ بود؛ حاشیه‌ی جاده یا شیب بود یا جنگل، درخت‌ها در پیچ‌ها جلوی دید راننده را می‌گرفتند و بخش‌های متفاوت پیست گاهی خشک و گاهی خیس بود. البته جالب است بدانید که اولین راننده‌ی پیروز در نوربرگ‌رینگ از شیب و شکاف حاشیه‌ی جاده برای پییچدن سریع استفاده می‌کرد وبه‌طور میانگین در هر دور تا دو ثانیه جلوتر از دیگر راننده‌ها قرار می‌گرفت؛ پس از اینکه راننده‌های بیشتری از این تکنیک استفاده کردند، شیار باریک کنار جاده پوشانده شد.

نوردشلایفه اولین بخش از نوربرگ‌رینگ بود که در سال ۱۹۲۶ تکمیل شد و سپس ساخت بخش‌های جنوبی و شیب‌دار به پایان رسید. نوربرگ‌رینگ در اولین سال بازگشایی مکانی بزرگ برای تیم‌ها، تونلی برای دسترسی به بخش پیت‌استاپ، ۲۰ هزار صندلی، هتل، رستوران، برج مراقبت و اتصلات تلفن در بخش نوردشلایفه دراختیار داشت. حدود ۶ میلیون مارک از هزینه‌ی سخت نوربرگ‌رینگ را دولت آلمان و باقی‌مانده را شهرداری کلن پرداخت کردند؛ برای نام‌گذاری پیست مسابقه‌ای دوستانه انجام شد که درپایان یکی از دولت‌مردان سابق آلمان، «نوربرگ‌رینگ» را پیشنهاد داد.

اولین مسابقه در نوربرگ‌رینگ

نوربرگ‌رینگ در اولین روز بازگشایی، ۱۸ ژوئن ۱۹۲۷ میلادی (۲۷ خرداد ۱۳۰۶ خورشیدی)، میزبان مسابقه‌ی موتورسیکلت‌ها بود؛ در این مسابقه تونی اولمن آلمانی با موتورسیکلت ۳۵۰ سی‌سی ولوست (Velocette) ساخت بریتانیا به مقام اول رسید. در روز دوم، خودروها به نوربرگ‌رینگ رسیدند و رودلف کارکسیولا آلمانی که یکی از پیچ‌های پیست هم به یادش نام‌گذاری شده است، با مرسدس بنز کمپرسور مدل اِس به پیروزی رسید. اولین گرن‌پری در ۱۷ ژوئیه ۱۹۲۷ میلادی (۲۵ تیر ۱۳۰۶ خورشیدی) برگزار شد که بازهم مرسدس بنز اِس این‌بار با هدایت راننده‌ی آلمانی اوتو مِرس، به مقام اول رسید. جشن بازگشایی نوربرگ‌رینگ خیلی زود به پایان رسید و از سال ۱۹۲۹، جدایی بخش شمالی و جنوبی پیست به‌طور رسمی آغاز شد؛ مسابقات بزرگ و گرن‌پری در نوردشلایفه و رقابت‌های موتورسیکلت در زودشلایفه. آخرین بار، لوئیس شیرون راننده‌ی مشهور سال‌های گذشته بود که در سال ۱۹۲۹ مسیر کامل و قدیمی نوربرگ‌رینگ را پشت فرمان بوگاتی 35C با زمان ۱۵ دقیقه و ۶ ثانیه و میانگین سرعت ۱۱۲ کیلومتربرساعت طی کرد. با آغاز دهه‌ی ۱۹۳۰ میلادی، نوربرگ‌رینگ به‌عنوان پیستی متفاوت و منحصربه‌فرد در جهان شناخته شد و درست در زمان اوج محبوبیت و سلطنت کامل خودروهای مرسدس بنز، جنگ جهانی دوم از راه رسید.

داستان لقب Silver Arrows خودروهای مرسدس بنز از نوربرگ‌رینگ شروع شد

در طول دهه‌ی ‍۱۹۳۰ نوربرگ‌رینگ با هر مسابقه تغییرات مثبت پیدا می‌کرد؛ سیمان‌ریزی حاشیه جاده، نصب حفاظ در طول ۳۵ کیلومتر و بهبود آسفالت، اصلاحات این پیست قبل از جنگ جهانی دوم بود. موفقیت و محبوبیت بالای نوربرگ‌رینگ، مشوق اصلی مقامات آلمانی برای حمایت از ساخت‌وساز مجموعه‌ها و پیست‌های بیشتر مثل سولیتیودرینگ (Solitudering) در اشتوتگارت و هاکنهایم‌رینگ (Hockenheimring) بود. نوربرگ‌رینگ در تاریخ موفقیت‌های موتوراسپرت مرسدس بنز هم نقش بسیار مهمی دارد؛ در مسابقات سال ۱۹۳۴، وزن خودروهای مرسدس بنز حدود یک کیلوگرم بیشتر از محدودیت ۷۵۰ کیلوگرمی قوانین بود. مرسدس بنز راهی برای سازگاری با قانون محدودیت وزن پیدا کرد که امروز به یک سنت در تمام خودروهای مسابقه‌ای و جاده‌ای این برند تبدیل شده است.

اولین مسابقه با خودرو در نوربرگ‌رینگ

تمام بخش‌های رنگ‌آمیزی شده‌ی خودرو پاک شدند؛ وزن نهایی به کمتر از ۷۵۰ کیلوگرم رسید، خودروها همه بدون رنگ و با ظاهر آلومینیومی نقره‌ای نمایان شدند و مرسدس بنز هم مسابقه‌ را با پیروزی پشت سر گذاشت. داستان زیِبرفیل خودروهای مرسدس بنز ( لقب پیکان‌های نقره‌ای، Silver Arrows) از همین‌جا آغاز شد و تا امروز در مدل‌های فرمول یک و دیگر رشته‌های موتوراسپرت ادامه پیدا کرده است. البته در مورد این روایت و خودروهای نقره‌ای مرسدس بنز، هنوز هم نظریه‌های متفاوتی وجود دارد چرا که پیش از این هم در سال ۱۹۳۲، لقب پیکان‌های نقره‌ای مطرح شده بود. اما آغاز افسانه‌ی پیکان‌های نقره‌ای مرسدس بنز با نوربرگ‌رینگ همراه است.

جنگ جهانی دوم؛ نوربرگ‌رینگ در مرز نابودی

با آغاز جنگ جهانی دوم، تمام فعالیت‌های پیست متوقف شد. هتل نوربرگ‌رینگ به سرپناهی امن برای مردمی که از شهرهای بمب‌زده فرار کرده بودند و سپس به بیمارستان و درمانگاهی کوچک برای درمان سربازهای جنگ، تبدیل شد. از بخش‌های دیگر پیست به‌عنوان چراگاه حیوانات اهلی و زمین‌های کشاورزی استفاده می‌شد؛ شرایط به‌قدری سخت بود که اتاق‌های پایین برج مخصوص مرسدس، به محلی برای نگه‌داری گله‌های گاو تبدیل شد. اما آسیب‌دیدگی اصلی نوربرگ‌رینگ در سال‌های پایانی جنگ جهانی دوم و با پیش‌روی تانک‌های متفقین به آلمان، به‌ویژه یگان زرهی یازدهم ایالات متحده آمریکا ایجاد شد. یگان زرهی یازدهم آمریکا در طول جنگ جهانی دوم چهار پیست مسابقه‌ی اروپایی را پشت سر گذاشتند که نوربرگ‌رینگ، در صدر این فهرست قرار دارد.

اولین برنامه‌های شکل‌گیری این واحد ویژه در سال ۱۹۴۲ با نام مستعار «واحد آذرخش» شکل گرفت؛ سال ۱۹۴۴ یازدهمین یگان زرهی به انگلستان رسیدند تا در مأموریتی حساس، غرب فرانسه را از آخرین نیروهای آلمانی پاک‌سازی کنند. اما پیش از عزیمت، آلمان به بلژیک حمله کرد و نبرد آردنن آغاز شد. واحد آذرخش در واکنش به نبرد آردنن بیش از ۸۰۰ کیلومتر به خاک فرانسه و بلژیک وارد شدند و برای استراحت کوتاه، سوخت‌گیری و  تکمیل مهمات در پیست لمان و شهر رنس و پیست گرن‌پری دِلا مارن (Reims, de la Marne) توقف کردند. واحد آذرخش در این منطقه درگیر شدند و درنهایت مسیری برای رسیدن مهمات به سربازهای متفقین ایجاد کردند؛ سه هفته بعد، یگان زرهی یازدهم آمریکا به پیست اِسپا (Spa-Francorchamps) و محل برگزاری گرن‌پری بلژیک رسید.

در جنگ جهانی دوم، تانک‌های آمریکایی آسفالتِ بخش جنوبی نوربرگ‌رینگ را تخریب کردند

مأموریت بعدی واحد آذرخش، پیش‌روی به مرز آلمان و بلژیک و شکستن دیوار دفاعی بود؛ متفقین که در حدود ۲۰ کیلومتری جنوب غربی نوربرگ‌رینگ بودند با دفاع شدید آلمان روبه‌رو شدند و عقب‌نشینی کردند. با رسیدن نیروهای کمکی متفقین و تجهیزاتی چون تانک و توپخانه درکنار واحد آذرخش، سرانجام پس از دوماه نبرد، خط دفاعی آلمان شکسته شد و بسیاری کشته و بیش از ۲۰۰ نفر اسیر شدند؛ واحد آذرخش حالا به روستای مولن‌باخ و مرز جنوبی نوربرگ‌رینگ رسیده بود. اطلاعات کافی از تعداد تانک‌هایی که پس از دو ماه نبرد از ۷۶ دستگاه کلی باقی‌مانده بودند، وجود ندارد؛ اما پس از رسیدن به مولن‌باخ، تانک‌های M4 شرِمن به بخش جنوبی و زودشلایفه‌ی نوربرگ‌رینگ وارد شدند. تعدادی دیگر از نیروها و خودروهای زرهی از سمت شرقی و غربی پیست حرکت کردند و سرانجام تمام یگان زرهی یازدم در بخش ابتدایی نوربرگ‌رینگ و هتل توقف کردند. نیروهای آمریکایی با رسیدن به هتل، ۲۰۰ تخت درمانی و تعدادی شهروند آلمانی پناه گرفته بودند را روبه‌روی خود دیدند.

براساس گزارش‌ها و مشاهدات مردم، تانک‌های آمریکایی بخش جنوبی پیست را به‌شدت تخریب کردند؛ درواقع به‌دلیل طولانی بودن پیست، تانک‌ها تمام مسیر نوربرگ‌رینگ را طی نکردند و بخش شمالی و نوردشلایفه آسیب زیادی ندید. یگان زرهی یازدهم آمریکا حدود دو ماه در نوربرگ‌رینگ مستقر بود و در این مدت، هتل و ساختمان‌های بخش ابتدایی پیست تخریب شد. مأموریت بعدی واحد آذرخش پیوستن به نیروهای شوروی در اتریش و پایان اشغال آلمان بود. درمجموع نزدیک به ۱۵۰ روز، واحد آذرخش از فرانسه، بلژیک و آلمان عبور کردند و درنهایت به اتریش رسیدند. پس از خاموش شدن آتش جنگ جهانی دوم، نیروهای فرانسوی به منطقه‌ی آیفل و پیست نوربرگ‌رینگ رسیدند؛ اولین مأموریت فرانسوی‌ها که در سال ۱۹۴۶ آغاز شد، بازسازی بخش تخریب‌شده‌ی زودشلایفه برای برگزاری اولین مسابقه‌ی موتورسیکلت‌ها پس از جنگ بود. بیش از ۳۰۰ نفر مشغول بازسازی آسفالت زودشلایفه و پاک‌سازی جاده از شاخه‌های درخت شدند؛ احیای نوربرگ‌رینگ باشکوه تمام هدف‌گذاری شده بود.

بازگشت نوربرگ‌رینگ؛ احیای جهنم سبز پس از جنگ

بازسازی زودشلایفه باسرعت انجام شد تا اولین مسابقه پس از جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۷ انجام شود. بازگشایی بخش جنوبی نوربرگ‌رینگ در زمانی انجام می‌شد که تمام مردم آلمان برای بازسازی زندگی تلاش می‌کردند؛ به همین خاطر برای جذب کردن افراد بیشتر به پیست و برگزاری یک مسابقه‌ی تمام‌عیار، به تمام تماشاچیان مسابقه‌ی بازگشایی نوربرگ‌رینگ دوعدد سوسیس، سالاد سیب‌زمینی، نان و نیم لیتر نوشیدنی داده می‌شد. تلاش مسئولان پیست و برگزاری مسابقه کارساز بود و در ۱۷ اوت ۱۹۴۷ میلادی (۲۵ مرداد ۱۳۲۶ خورشیدی)، ۸۰ هزار نفر برای تماشای رقابت‌های جام قهرمانی موتورسواری آیفل به نوربرگ‌رینگ رفتند. یک سال بعد، بازسازی دیگر بخش‌های پیست شامل هتل و ساختمان‌های بخش ابتدای نوربرگ‌رینگ و نوردشلایفه آغاز شد.

از سال ۱۹۴۹، نوربرگ‌رینگ به‌صورت کامل آماده‌ی میزبانی از علاقه‌مندان، خودروها، موتورسیکلت‌ها و راننده‌های بی‌باک بود؛ نوربرگ‌رینگ پس از تحمل یورش تانک‌های آمریکایی، دوباره به شهرت جهانی بازگشت و برگزاری مسابقات متنوع در کلاس‌های مختلف خودروها از سر گرفته شد. مسابقات فرمول دو از سال ۱۹۵۰ و رقابت‌های فرمول یک از سال ۱۹۵۱ به نوربرگ‌رینگ رسید؛ در اولین گرن‌پری فرمول یک که ادامه‌دهنده‌ی مسابقات کلاسیک ۱۹۳۹ بود، البرتو اسکاری در حضور ۴۰۰ هزار تماشاچی به مقام اول رسید و خوان مانوئل فنجیو و خوزه فرویلان گنزالز در جایگاههای دوم و سوم قرار گرفتند. با برگزاری مسابقات فرمول یک به‌عنوان بالاترین سطح از رقابت‌های اتومبیل‌رانی، نوربرگ‌رینگ هر روز شلوغ‌تر می‌شد.

سال ۱۹۵۴ برج دانلوپ با اولین تابلوی ثبت امتیاز الکترونیکی جهان در جهنم سبز نصب و بازسازی و بهبود آسفالت بخش‌های مختلف در سال‌های بعد انجام شد. در طول دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، چند راننده به‌دلیل عملکرد عالی در این پیست با عنوان رینگ‌مایستر به‌معنی «استاد نوربرگ‌رینگ» شناخته شدند؛ استرلینگ ماس، جیم کلارک، جکی استوارت، جکی ایکس، خوان مانوئل فنجیو، البرتو اسکاری و جان سرتیز از مشهورترین رینگ‌مایسترها بودند. سال ۱۹۶۸ جکی استوارت که با دست شکسته پست فرمان خودروی فرمول یک نشست، رانندگی در باران و مه شدید نوربرگ‎رینگ را تجربه کرد؛ استوارت با رانندگی فوق‌العاده و چهار دقیقه زودتر از گراهام هیل گرن‌پری را به‌پایان رساند و به نوربرگ‌رینگ لقب «جهنم سبز» را داد. جکی استوارت معتقد بود که وقتی با سرعت بیش از ۲۰۰ کیلومتربرساعت در نوبرگ‌رینگ رانندگی کنیم، به‌دلیل مسیر باریک و درخت‌های کنار جاده تونلی سبز روبه‌روی راننده شکل می‌گیرد که عبارتی بهتر از «جهنم سبز» این حالت را توصیف نمی‌کند.

تصادف یان اشلی در نوربرگ‌رینگ؛ سال ۱۹۷۵

دهه‌ی ۱۹۶۰ زمانی بود که پیشرفت، قدرت و سرعت خودروهای فرمول یک از پیست‌ها فراتر رفت و نوربرگ‌رینگ درکنار خطرناک‌ترین مسابقات جهان قرار گرفت؛ در حقیقت تا سال ۱۹۶۹ نوربرگ‌رینگ جانِ پنج راننده‌ی فرمول یک را گرفته بود و دومین پیست خطرناک مسابقات شناخته می‌شد. اولین تلاش برای ایمن‌تر کردن پیست، ساخت مسیر مارپیچ انتهایی پیست و درست قبل از خط شروع بود تا از تصادف‌های شدید با برج دانلوپ و تابلوی امتیازات جلوگیری شود؛ همچنین در سال ۱۹۶۹، پیت‌استاپ کاملاً اصلاح و با محافظ بزرگی از پیست جدا شد. سال ۱۹۷۰ راننده‌های فرمول یک با رهبری جکی استوارت از رانندگی در نوربرگ‌رینگ خودداری کردند؛ تقاضای راننده‌ها ایمن کردن پیست بود. برآورده کردن خواسته‌‌ی فوری راننده‌ها امکان‌پذیر نبود، بنابراین گرن‌پری آلمان در سال ۱۹۷۰ به پیست هاکنهایم منتقل شد.

تصادف نیکی لائودا؛ خداحافظی فرمول یک با نوربرگ‌رینگ

سال ۱۹۷۱، اولین اقدامات برای ایمن‌ کردن جهنم سبز آلمان آغاز شد. بازسازی آسفالت، حذف چند پیچ تند و خطرناک، ازبین‌بردن برآمدگی و دست اندازها برای جلوگیری از پرش خودروها، نصب حفاظ‌های بیشتر درکنار جاده و تغییرات مهم در برخی پیچ‌های تند باعث شد تا نوربرگ‌رینگ جدید دهه‌ی ۱۹۷۰ با اینکه هنوز هم خطرناک بود، اما با خرج کردن حدود ۲ میلیون مارک، برای راننده‌ها راضی‌کننده باشد. گرن‌پری ۱۹۷۱ فرمول یک دوباره به جهنم سبز بازگشت و جکی استوارت که پرچم‌دار ایمنی و یکی از تأثیرگذارترین افراد در تعطیلی یک ساله‌ی نوربرگ‌رینگ بود، به مقام اول رسید. مقامات آلمانی به‌دنبال رونق بیشتری این پیست بودند، بنابراین اصلاحات نوربرگ‌رینگ با تمرکز بر عریض کردن جاده در بخش‌های مختلف در سال‌های ۱۹۷۲ و ۱۹۷۳ ادامه یافت.

با وجود تمام تلاش‌ها برای ساختن بهشت از جهنم، اما نوربرگ‌رینگ به‌اندازه‌ی بزرگ است که دست اندرکاران فرمول یک نمی‌توانند برگزاری یک مسابقه‌ی ایمن در این پیست را تضمین کنند؛ در فرمول یک، مارشال‌ها و تیم‌های پزشکی کافی برای پوشش مسیر طولانی نوربرگ‌رینگ وجود ندارد. از طرفی رسانه‌های مختلف هم نمی‌توانند از تمام پیچ‌های جهنم سبز تصویربرداری داشته باشند. با شروع فصل ۱۹۷۶ فرمول یک، زمزمه‌های جدایی سریع‌ترین خودروهای موتوراسپرت با طولانی‌ترین پیست جهان به‌گوش می‌رسید که سرانجام با تصادف نیکی لائودا، نوربرگ‌رینگ روی واقعی‌اش را به همه نشان داد و تصمیم نهایی گرفته شد.

تصادف نیکی لائودا در سال ۱۹۷۶، پایان‌بخش پیوند فرمول یک و نوردشلایفه بود

در گرن‌پری فرمول یک ۱۹۷۶، لائودا که برای فراری رانندگی می‌گرد به‌دلیل شرایط بارانی نامناسب پیشنهاد لغو مسابقه در نوربرگ‌رینگ را داد؛ راننده‌های تیم‌های دیگر با لائودا مخالفت کردند. در دور دوم مسابقه، لائودا قبل از رسیدن به پیچ بِرگ‌وِرک (Bergwerk) تصادف کرد و درحالی‌که در آتش گرفتار بود، راننده‌های دیگر او را نجات دادند. پس از تصادف لائودا به‌دلیل مسیر طولانی پیست، هیچ‌کدام از مارشال‌های و تیم‌های ایمنی با‌سرعت لازم به محل نرسیدند؛ لائودا به‌قیمت سوختگی شدید سر و صورت از خشم نوربرگ‌رینگ جان سالم به‌در برد، اما سال ۱۹۷۶، آخرین باری بود که فرمول یک و نوردشلایفه کنار هم قرار گرفتند.

درمجموع، خطرناک و طولانی‌ بودن نوربرگ‌رینگ باعث شد تا فرمول یک از این پیست خداحافظی کند و مسابقات در هاکنهایم برگزار شود. چند سال بعد فرمول دو هم پس از تصادف شدید یکی از راننده‌ها، نوربرگ‌رینگ را کنار گذاشت و گرن‌پری موتورسیکلت‌ها هم سرانجام به هاکنهایم منتقل شد. پس از منزوی شدن نوربرگ‌رینگ، آلمانی‌ها با دو انتخاب روبه‌رو بودند؛ بازسازی کامل پیست یا ساخت مسیری کوتاه‌تر و ایمن‌تر. همان‌طور که مشخص است، بازسازی کامل نوربرگ‌رینگ باتوجه‌به مسیر طولانی و هزینه‌های سنگین، تقریباً غیرممکن بود؛ بنابراین برای میزبانی مناسب از مسابقات مختلف، ساخت پیستی جدید در ترکیب با بخش جنوبی نوربرگ‌رینگ که بدون استفاده باقی مانده بود، هدف‌گذاری شد.

پیست جدید فرمول یک باکمک طراحی کامپیوتری و کارشناس‌های مختلف، تنها بخش کوچکی از زودشلایفه را دراختیار گرفت؛ درواقع قسمت زیادی از زودشلایفه یا بخش جنوبی نوربرگ‌رینگ امروز به جاده‌های عمومی بین نربرگ و مولن‌باخ تبدیل شده و بخشی هم بدون استفاده رها شده است. ساخت و ساز پیست جدید فرمول یک اواخر دهه‌ی ۱۹۷۰ آغاز شد و در این مدت، برخی رشته‌های دیگر مثل رقابت‌های استقامتی ۱۰۰۰ کیلومتری در بخش شمالی نوربرگ‍‌رینگ برگزار شدند. سرانجام در سال ۱۹۸۴، پیست جدید نوربرگ‌رینگ برای مسابقات فرمول یک بازگشایی شد که با طول ۴/۵ گیلومتری و پهنای زیاد، اصلا با نوردشلایفه مقایسه کردنی نبود.

بازگشایی پیست جدید با مسابقه‌ای ویژه بین ۲۰ نفر از راننده‌های فرمول یک و فرمول دو پشت فرمان مرسدس بنز 190E همراه بود که ایرتون سنا، به مقام اول رسید. لائودا در این مسابقه در دور تعیین خط حضور نداشت و از خط آخر مسابقه را آغاز کرد اما سرانجام به مقام دوم رسید. پیست جدید گرن‌پری نوربرگ‌رینگ تنها در سال‌های ۱۹۸۴ و ۱۹۸۵ میزبان خودروهای فرمول یک بود و تا سال ۱۹۹۵، به میدان جنگ متفاوتی تبدیل شد. در یک دهه‌ای که فرمول یک دوباره از نوربرگ‌رینگ جدا شد و به هاکنهایم رفت، جهنم سبز از رشته‌های مختلف استقامتی، ۲۴ ساعته و از همه مهم‌تر رقابت‌های تورینگ آلمان (DTM) پذیرایی کرد. در این دوره نوربرگ‌رینگ به پیستی برای همه، از راننده‌ها تا شرکت‌های خودروسازی و مردم عادی تبدیل شد.

عصر جدید نوربرگ‌رینگ؛ رقابت جذاب خودروسازان

فرمول یک دوباره از سال ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۶ با قهرمانی میکائیل شوماخر به جهنم سبز بازگشت، اما نوربرگ‌رینگ بیشتر از گذشته بازدیدکننده داشت و چشم انتظار فرمول یک نبود. به‌دلیل هزینه‌های بالا، برگزاری مسابقات فرمول یک در نوربرگ‌رینگ حتی پس از تغییر پیست جدید به مسیر ۵/۲ کیلومتری مشکل بود؛ پس از جابه‌جایی مداوم بین نوربرگ‌رینگ و هاکنهایم‌رینگ، فرمول یک به‌تدریج با گرن‌پری آلمان فاصله گرفت. دهه‌‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ آغاز دوران حمله‌ی خودروسازان بزرگ دنیا برای آزمایش فنی محصولاتشان بود؛ زمانی‌که نوربرگ‌رینگ از خودروهای فرمول یک خالی شد، برندهای آلمانی که همیشه ارزش این پیست را درک می‌کردند، وارد عمل شدند. در این سال‌ها، خودروهای پرفرمنس قدرتمند که نمونه‌ی جاده‌ای از مدل مخصوص مسابقه بودند، متولد شدند. طراحی نوردشلایفه به‌گونه‌ای است که شرایط مسابقه و جاده‌های عمومی را هم‌زمان درکنار هم قرار می‌دهد، بنابراین بخش M بی‌ام‌و و AMG از مرسدس بنز، قدرمندترین خودروهایشان را در این پیست آزمایش کردند؛ سپس پورشه و آئودی هم به رقبای خانگی‌شان اضافه شدند.

در پایان دهه‌ی ۱۹۸۰ به‌قدری فعالیت خودروسازان و آزمایش مدل‌های پرتوتایپ در نوربرگ‌رینگ زیاد بود که مسئولان پیست زمان‌های مشخصی تنها برای تست، درنظر گرفتند. نوربرگ‌رینگ درهر سال به‌مدت ۱۶ هفته در اختیار شرکت‌های خودروسازی قرار می‌گیرد؛ خودروسازان این زمان را در طول سال توزیع می‌کنند تا محصولات مختلف را در بهترین شرایط ممکن آزمایش کنند. با نزدیک شدن به دهه‌ی ۱۹۹۰، شهرت نوربرگ‌رینگ در سطح جهان گسترش پیدا کرد و خودروسازان آلمانی برندهای دیگر را هم درکنار خود دیدند. شرکت‌های خودروسازی بزرگ جهان از اروپا، ژاپن و آمریکا همه به نوربرگ‌رینگ رسیدند. حضور انواع خودروها در جهنم سبز، رقابتی جذاب بین تولیدکننده‌ها ایجاد کرد و به‌تدریج، رویارویی برای کسب عنوان سریع‌ترین دورِ نوربرگ‌رینگ (بخش شمالی یا نوردشلایفه) در کلاس‌های مختلف خودروهای جاده‌ای و مسابقه‌ای شکل گرفت. در جدول زیر، سریع‌ترین خودروهای تاریخ نوربرگرینگ نوردشلایفه آورده شده است.

ترن هوایی و شهربازی نوربرگ‌رینگ؛ جهنم سبز برای همه

اوایل دهه‌ی ۲۰۰۰، ساخت شهربازی، ترن هوایی و فروشگاه‌های برزگ در مجموعه‌ی نوربرگ‌رینگ با نام «پروژه‌ی ۲۰۰۹» مطرح شد. هدف اصلی، گسترش مخاطبان نوربرگ‌رینگ بود؛ میلیون‌ها یورو سرمایه دولتی و خصوصی‌ به پروژه‌ی ۲۰۰۹ تزریق شد تا مجموعه‌ای تفریحی درکنار رستوران، هتل، ساختمان تجاری و سریع‌ترین ترن هوایی جهان در جهنم سبز ساخته شود. علاوه‌بر این، جایگاه تماشاچی‌ها هم براساس استانداردهای روز بازسازی و بلوار بزرگی هم برای ورودی شهربازی ساخت و ساز شد. سال ۲۰۰۹ بخشی از مجموعه‌ی تفریحی نوربرگ‌رینگ بازگشایی شد؛ ترن هوایی با نام رینگ‌ریسر (Ring°Racer) در گرن‌پری سال ۲۰۰۹ میزبان چند مهمان ویژه من جمله میکائیل شوماخر بود، اما سرعت حرکتش با هدف اولیه، صفر تا ۲۲۰ کیلومتربرساعت در چند ثانیه، فاصله داشت. بیش از ۱۲ میلیون یورو برای ساخت ترن هوایی خرج شده بود، اما رینگ‌ریسر با مشکلات فنی همراه شد.

پس از بازگشایی نمادین، ترن هوایی دوبار آزمایش فنی شد که در هر دو مرتبه از لحاظ ایمنی نمره قبولی نگرفت و چندنفر هم زخمی شدند؛ سال ۲۰۱۳ دوباره رینگ‌ریسر به‌کار افتاد، اما پس از چند روز سرویس‌دهی، برای همیشه کنار گذاشته شد. بنابراین در زمانی‌که نوربرگ‌رینگ با مشکلات مالی دست‌وپنجه نرم می‌کرد، پروژه‌ی ۲۰۰۹ در آستانه‌ی فروپاشی قرار گرفت. برای جلوگیری از شکست پروژه‌ی ۲۰۰۹، دو فردی که نقش بزرگی در ایده‌ی ساخت و سرمایه‌گذاری مجموعه‌ی تفریحی نوربرگ‌رینگ داشتند، کای ریکتِر و یورگ لیندنِر، این مرکز را اجاره کردند. ریکتر و لیندنر مجموعه‌ی تفریحی نوربرگ‌رینگ که در آلمان با نام نورو‌دیزنی (Nüro-Disney) معروف شده بود را با برنامه‌هایی غیرمرتبط با موتوراسپرت و دنیای خودرو زنده نگه داشتند. اما این تلاش‌ها نتیجه نداد؛ درواقع بازدیدکنندگان تنها برای موتوراسپرت و خودرو به نوربرگ‌رینگ مراجعه می‌کردند و علاقه‌ای به خرید لباس‌های گران‌قیمت و لوازم لوکس در جهنم سبز نداشتند. سرانجام در سال ۲۰۱۲ قرارداد ریکتر و لیندنر لغو شد و نوربرگ‌رینگ در اختیار دولت آلمان قرار گرفت.

بخش زیادی از سهام نوربرگ‌رینگ در اختیار یک شرکت روسی قرار دارد

در پایان سال ۲۰۱۲، شرکت مالک پیست موسوم به Nürburgring GmbH به‌دنبال جذب سرمایه از دولت آلمان بود، اما با مخالفت اتحادیه‌ی اروپا روبه‌رو شد؛ بنابراین ورشکستگی نوربرگ‌رینگ اعلام و جهنم سبز به‌فروش گذاشته شد. سال ۲۰۱۳ گرن‌پری فرمول یک به نوربرگ‌رینگ رسید اما هزینه‌ی لازم برای برگزاری مسابقه وجود نداشت؛ این مسابقه با هزینه‌‌های کمکی برنی اکلستون مدیرعامل سابق فرمول یک برگزار شد که البته هرگونه درآمد در گرن‌پری ۲۰۱۳ هم به اکلستون می‌رسید. سال ۲۰۱۴ با وجود اعتراضات و مخالفت‌های گسترده‌ی مردم آلمان با فروش نوربرگ‌رینگ، جهنم سبز به‌طور رسمی مزایده شد؛  شرکت آلمانی Capricorn که یکی از برجسته‌ترین برندها در نوربرگ‌رینگ بود و بیش از ۱۰۰ مکانیک و متخصص در پیست داشت، با مبلغ ۷۷ میلیون یورو پیروز مزایده شد.

مالکیت کامل این شرکت پس از پرداخت ۷۷ میلیون یورو در دو مرحله تا سال ۲۰۱۵ کامل می‌شد. بااین‌حال پس از پیروزی در مزایده، مقامات Capricorn وعده دادند ۲۵ میلیون یورو در نوربرگ‌رینگ هزینه خواهند کرد و تمام مواردی که با روح موتوراسپرت در تضاد است، مثل مجموعه‌ی تفرریحی، فروشگاه‌های لوکس و ترن هوایی تخریب می‌شود. مالک جدید نوربرگ‌رینگ با اینکه بخشی از مجموعه‌ی تفریحی و ترن هوایی را دست نخورده باقی گذاشت، اما درصدد ساخت مرکز پیشرفته‌ی فنی خودروها بود. اما مدیران Capricorn نتوانستند مرحله‌ی دوم پرداخت هزینه را کامل کنند؛ شرکت داروسازی Pharmstandard با مدیریت تاجر روسی ویکتور خاریتونین بیشترِ سهم باقی‌مانده از نوربرگ‌رینگ را خریداری کرد تا دولت آلمان بزرگ‌ترین مالک این پیست تاریخی نباشد. پس از پایان دورانِ کش‌مکش بر سر مدیریت مجموعه‌ی نوربرگ‌رینگ، انتظار بر این بود که فرمول یک دوباره به پیست بازگردد اما هزینه‌های لازم تأمین نشد و اکلستون برای جلوگیری از کاهش بیشترِ محبوبیت مسابقات در این پیست، جهنم سبز را از تقویم رقابت‌ها خط زد. از سال ۲۰۱۳ تا امروز، مسابقات فرمول یک در نوربرگ‌رینگ برگزار نشده است.

نوربرگ‌رینگ در سال ۲۰۱۹

جهنم سبز این روزها بیشتر از ۹۰ سال گذشته شلوغ است؛ در روزهایی که خودروسازان در حال آزمایش تمام‌عیار محصولاتشان نباشند، علاقه‌مندان دنیای خودرو از تیم‌ها و راننده‌های حرفه‌ای تا مردم عادی در این پیست زیبا حضور خواهند داشت. نوربرگ‌رینگ تنها پیست جهان که خودروهای فراری و پورشه درکنار موتورسیکلت‌های گازی و اتوبوس قرار می‌گیرند. هرکسی می‌تواند در جهنم سبز وارد شود؛ ون پستچی، استیشن خانوادگی همراه بار سفر روی سقف، ابرخودروهای کلاسیک و مدرن و هروسیله‌ی نقلیه‌ای که فکرش را بکنید. مدیریت جدید، نوربرگ‌رینگ را به هدف اصلی بازگردانده است اما این‌بار درکنار امکان برگزاری کنسرت‌های موسیقی باشکوه، هرکسی که به دنیای خودرو علاقه‌مند باشد، درهای جهنم سبز برایش باز است. مارشال‌های پیست هر روز در سپیده‌دم نوربرگ‌رینگ را به‌طور کامل بررسی می‌کنند؛ اگر مشکلی وجود نداشته باشد، روز کاریِ نوربرگ‌رینگ آغاز خواهد شد.

در طول یک سال، برنامه‌ی نوربرگ‌رینگ شامل مسابقات ADAC، مسابقه‌ی ۲۴ ساعته، رقابت‌های GT، DTM، مسابقات ویژه‌ی خودروهای فراری، جام قهرمانی دریفت، VLN، اجاره‌ی خصوصی و تیمی درکنار روزهای آزمایش خودروهای پروتوتایپ یا زمان‌گیری می‌شود. علاوه‌بر مسابقات رسمی و بزرگ، جهنم سبز هر هفته و در روزهای مشخص میزبان تمام علاقه‌مندان دنیای خودرو در قالب برنامه‌های اجاره‌ی خودرو، اجاره‌ی راننده‌ی حرفه‌ای با خودرو موسوم به «تاکسی‌های نوربرگ‌رینگ»، آموزش و تمرین دریفت، آموزش رانندگی حرفه‌ای، رانندگی آف‌رود در مسیرهای جنگلی آیفل و رانندگی آزاد با خودروی شخصی است. هر شخصی می‌تواند با خرید بلیت‌های مشخص از وب‌سایت یا اپلیکیشن مخصوص جهنم سبز شامل برنامه‌های دوشنبه-سه‎شنبه به‌قیمت ۲۵ یورو، جمعه-شنبه به‌قیمت ۳۰ یورو و بلیت فصلی به‌قیمت ۲,۲۰۰ یورو در ساعت‌های آزاد از ورودی پیست که مشابه پرداخت عوارض بزرگراه است، عبور کند و از رانندگی در نوردشلایفه یا پیست فرمول یک نوربرگ‌رینگ لذت ببرد.

تصادف در نوربرگ‌رینگ و ایجاد اختلال در ترافیک عمومی پیست، جریمه‌های سنگینی دارد

راننده‌های حرفه‌ای هم باعضویت در شرکت‌های مختلف، مسئولیت رانندگی تاکسی‌های نوربرگ‌رینگ را برعهده می‌گیرند؛ شاید معروف‌ترین راننده‌ی تاکسی نوربرگ‌رینگ، سابین اشمیتس ملقب به «ملکه‌ی نوربرگ‌رینگ» باشد که با رکورد طی کردن ۱۲۵۰ دور جهنم سبز در یک سال و اخیراً اجرا در برنامه‌ی تاپ‌گیر، شهرت جهانی پیدا کرده است. مسیر نوردشلایفه به‌گونه‌ای طراحی شده است که هرکس (پلاک خودرو باید از کشورهای عضو اتحادیه‌ی اروپا باشد) با پرداخت مبلغ موردنظر یک دور در جهنم سبز رانندگی کند و سپس دوباره به‌راحتی به جاده‌های عمومی بازگردد. مسئولان نوربرگ‌رینگ هر ثانیه از برج کنترل و بااستفاده از دوربین‌ها، وضعیت پیست را رصد می‌کنند و در صورت وقوع تصادف خودروهای امدادی اعزام خواهد شد. بااینکه ورود به نوربرگ‌رینگ برای همه آزاد است و محدودیت سرعتی هم وجود ندارد، اما تصادف و اخلال ایجاد کردن در ترافیک پرسرعت، جریمه‌های سنگینی در پی خواهد داشت.

جریمه‌های تصادف در نوربرگ‌رینگ از ۱۵۰ یورو برای برخورد ساده با حفاظ کنار جاده شروع می‌شود تا بیش از ۵,۰۰۰ یورو برای تصادف سنگین، استفاده از خودروی ایمنی، کامیون حمل خودرو و بسته شدن پیست بالا می‌رود؛ تنها با هر ساعت بستن پیست، باید ۱,۳۵۰ یورو جریمه پرداخت کرد. نوربرگ‌رینگ ارزش‌های دیگری مثل سودآوری برای استودیوهای بازی‌سازی و یوتیوبرها و تولیدکننده‌های محتوای ویدیویی هم دارد اما یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های این پیست، رقابت خودروسازان برای تولید خودرویی جاده‌ای با بهترین عملکرد در جهنم سبز است. در سال‌های اخیر بسیاری از شرکت‌های خودروسازی، نوربرگ‌رینگ را بنچمارک عملکرد فنی قرار داده‌اند و جنگ بر سر سریع‌ترین زمان در نوردشلایفه، هر روز شدت بیشتری می‌گیرد. نوربرگ‌رینگ یکی از بخش‌های اصلی بازاریابی خودروهای قدرتمند و سریع را تشکیل می‌دهد و آغاز همه‌جانبه‌ی این حالت را باید رکورد پورشه 918 اسپایدر در سال ۲۰۱۳ دانست. استاندارد جدید خودروهای سوپراسپرت، طی کردن یک دور نوردشلایفه در کمتر از ۷ دقیقه شناخته شد؛ پس از پورشه، مک‌لارن هم با مدل P1 به این موفقیت رسید و به‌تدریج شرکت‌های دیگر مثل لامبورگینی به میدان وارد شدند. در جدول زیر، سریع‌ترین خودروهای جاده‌ای در نوردشلایفه معرفی شده است.

کلام آخر

شاید زمانی‌که ایده‌ی اصلی نوربرگ‌رینگ مطرح شد، حمایت مردمی زیادی از ساخت و ساز این پیست وجود نداشت؛ شاید پس از جنگ جهانی اول، آلمان یکی از بزرگ‌ترین خطرهای اقتصادی را انتخاب کرد. اما در طول ۱۰۰ سال گذشته، خودروسازی آلمان و جهنم سبز به‌هم گره خورده‌اند و همان‌طور که امروز می‌بینیم، هم نوربرگ‌رینگ و هم برندهای آلمانی در بالاترین سطح ممکن فعالیت می‌کنند. نوربرگ‌رینگ را باید میراثی منحصربه‌فرد دانست که بسیاری از افراد و سازمان‌ها دنیای خودرو موفقیت‌هایشان را مدیون این پیست هستند. جهنم سبز جانِ چند صد راننده‌ی بااستعداد را گرفت، تا اهمیت این پیست را با هزینه‌ی بالایی به جهان نشان دهد. تاریخ و ارزش نوربرگ‌رینگ به‌قدری زیاد است که هیچ‌کس نمی‌تواند آینده‌ی این پیست را پیش‌بینی کند؛ اما همه می‌دانیم، هر اتفاقی که بی‌افتد، نوربرگ‌رینگ هیچ‌وقت فراموش نخواهد شد. در مورد نوربرگ‌رینگ ساعت‌ها می‌توان صحبت کرد و مقاله‌های بلند نوشت، اما عبارت زیر برای توصیف طولانی‌ترین پیست دنیا کافی است.

نوربرگ‌رینگ جهنمی سبز است که تجربه‌ی رانندگی در آن، در فهرست آرزوهای تمام علاقه‌مندان دنیای خودرو وجود دارد.